آزمایش روی حیوانات را میتوان به دو نوع کلی تقسیم کرد: آزمایشات آموزشی و آزمایشات تحقیقاتی. امروزه در رشته های بیولوژی، پزشکی، دامپزشکی، داروسازی، دندانپزشکی، فیزیولوژی، صنایع غذایی، محیط زیست و حتی آموزش هنر از حیوانات زنده استفاده میشود. در کلاس های آزمایشگاهی آناتومی و فیزیولوژی و فارماکولوژی بیشترین تعداد حیوان بکار میرود.
در مدارس بسیاری از کشورها دانشآموزان روی حیوانات، آزمایشاتی انجام میدهند که معمولا بدون استفاده از مواد بیحسی یا با بیحسی ناقص انجام میگیرد. این آزمایشات ضایعات شدیدی در مهرهداران ایجاد میکند. این اعمال حتی گاهی بدون سرپرستی مربی و در ساعت های بعد از مدرسه انجام می شود.
مضراتی که آزمایش روی حیوانات برای دانشجویان به همراه دارد:
آسیب رساندن و کشتن حیوان، قبل از هر چیز، به دانشجویان بیاحترامی به زندگی و حیات را میآموزد.
در عمل به آن ها نشان میدهد که خشونت و کشتن، روشی مجاز و قابل قبول است.
حساس بودن نسبت به سایر موجودات زنده یک ارزش اخلاقی است که بسیاری از اساتید دانسته یا ندانسته آن را در دانشجو از بین میبرند.
حساس بودن کیفیتی است که ما را از علائمی که محیط و دیگران میفرستند آگاه میکند و ما برای درک دیگران و شناختن حد و مرزها و احترام به حقوق آن ها به آن احتیاج داریم.
انسان ها سعی دارند تا سطح زندگی خود و اخلاقیات را در آن بالا ببرند اما بدون احترام گذاشتن به سایر موجودات این کار امکان پذیر نیست. چرا که عدم احترام و همدردی نسبت به دیگران در درون آزمایشگاه خاتمه نمییابد و به محیط خانه و جامعه هم گسترش مییابد.
دانشجو باید بداند که مسئول کارهایی است که انجام میدهد و صدمه زدن به حیوانات نوعی خشونت و بهرهکشی و استثمار است و با سایر خشونتهای متداول در جامعه مانند تبعیضهای جنسیتی و نژادی مشابه و هم جنس میباشد.
ارتباط خشونت آمیز بین دانشجو و حیوان برای دو طرف مخرب میباشد.
سالیانه در سطح جهان صدها میلیون حیوان در اثر عملیات آزمایشی، بریدن و قطع اعضای بدنشان قربانی میگردند. بسیاری از آن ها به معنای حقیقی کلمه تا سر حد مرگ شکنجه داده میشوند.
آن ها در شرایطی بیشترین فشارها و دردها را تحمل میکنند که کوچک ترین توان دفاع از خود در برابر ما را ندارند.
تمام مراحل تهیه حیوان از گرفتن آن از طبیعت، پرورش، حمل و نقل، نگهداری و انجام آزمایش، همه و همه کاری غیرطبیعی است و به او آسیب میرساند و باعث درد، ترس، ناراحتی و در نهایت مرگ حیوان میگردد.
آن ها چه معصومانه و ساده جانشان را زیر دستان زورگوی ما از دست میدهند!
تا ۲۰ سال پیش در تمام دانشکدههای پزشکی و رشتههای وابسته از حیوانات زنده در کلاسهای فیزیولوژی، فارماکولوژی و جراحی استفاده میکردند. امروزه حدود ۹۵ درصد دانشکدههای آمریکا استفاده از حیوان را به طور کامل حذف کردهاند. ۵ درصد بقیه هم به طور بسیار محدودی از حیوان استفاده میکنند.
پیشرفتهایی که در تکنولوژی شبیهسازی پزشکی بوجود آمده و افزایش آگاهی در مورد مسایل اخلاقی و شناخت لزوم آموزش بر پایه بیمار انسانی موجب شده که روش های جایگزین حیوانات به کار گرفته شوند. حتی مهارتهای جراحی مانند بخیه زدن و جراحی لاپاراسکوپی را نیز توسط شبیهساز میتوان آموخت. روش های جراحی باز هم در حین جراحی، زیر دست مربی آموخته میشوند.
آیا ما حق داریم روی حیوانات آزمایش کنیم؟
در تحقیقاتی که برای درمان بیماری ایدز روی حیوانات انجام شده، بیش از ۵۰ واکسن برای پیشگیری و ۳۰ واکسن درمانی در پریمات ها موثر بوده، اما در انسان عملکرد آن ها با شکست مواجه شده است.
واکنش های نامطلوب داروها در آمریکا پنجمین علت مرگ و میر معرفی شدهاند (سالیانه بیش از ۱۰۰۰۰۰ مرگ). طبق گزارش FDA حدود ۹۲ درصد تمام داروهایی که در حیوانات نتایج مطلوب داشتند در آزمایشات بالینی روی انسان به علت سمیت یا ناکارآیی رد شدهاند. نیمی از ۸ درصدی که مجوز تولید گرفتند بعدها بعلت اثرات جانبی نامطلوب یا پیش بینی نشده از رده خارج شدند.
ما شاید هیچگاه به پنیسیلین دست نمییافتیم، چنانچه اگر این ماده در مراحل کشف و تولید بر روی خوکچههای هندی (که در اثر تزریق آن میمیرند) آزمایش میشد.
مطالعات حیوانی نه می توانند فرضیهها را در موارد فیزیولوژی یا پاتولوژی انسان تایید و نه می توانند رد کنند. تنها راه اثبات این فرضیه ها مطالعات بالینی روی انسان است. شرایط غیرطبیعی ایجاد شده در حیوان از نظر سبب شناسی و بالینی از حالت بیماری در انسان متفاوت است. درمان های موثر در حیوان برای انسان ناقص بوده و دارای اثرات سوء می باشد. محیط غیرطبیعی آزمایشگاه باعث استرس حیوان شده که بر تمام ارگان های بدن از طریق تغییر در ضربان قلب و فشار خون و میزان ترشح هورمون ها و فعالیت های بدن تاثیر می گذارد.
این مواد در آزمایش روی حیوانات کاملا مطمئن تشخیص داده شدند اما برای انسان عوارض بسیار خطرناکی نظیر نابینایی، تورم اعضای بدن، درد مفاصل، مشکلات کبدی و کلیوی، فلجی، مشکلات خونی و مرگ به همراه داشتند: Eraldin, Opren, Flosint, Osmosin,Thalidomid, clioquino
این داروها برای برخی حیوانات به خصوص حیوانات آزمایشگاهی زیانآور یا کشنده بود ولی بر روی انسان اثرات مثبتی داشتند:
Penicillin, Digitais, Chloroform, Morphium, Aspirin
راهکارهای جایگزین آزمایش روی حیوانات:
سازههایی وجود دارند که واکنش انسان را نسبت به داروها خیلی بهتر از واکنش حیوان نشان میدهند.
بیوپسیهای کوچک پوستی که به همراه عروق باشند میتوانند وسیلهای جهت امتحان داروهای جدید باشند.
کشتهای سلولی و بافتی قابل اطمینان و کم هزینه هستند و صدمات DNA را خیلی راحتتر مشخص میکنند. نتایج امتحان داروهای جدید روی بافتهای انسانی بسیار قابل اطمینانتر هستند.
واکسنهایی که از کشتهای بافتهای انسانی به دست میآیند نه تنها مؤثرتر و ارزانتر از واکسنهایی هستند که از بافت میمون بدست میآیند بلکه خطرات عفونت با ویروسهای حیوانی را هم ندارند.
MICROFLUIDIC CIRCUIT یک چیپ میباشد که کانالهای ظریفی از سلولهای ارگانهای مختلف انسان را توسط جریان خون بهم مرتبط میکند و مشابهترین روش به بدن انسان است و داروهای جدید را میتوان روی آن امتحان کرد. اثر دارو را روی تمام سیستم بدن انسان نشان میدهد و سنسورهای آن اطلاعات را برای آنالیز به کامپیوتر منتقل میکنند.
مدل های کامپیوتری آنقدر پیشرفته شدهاند که دانشمندان میتوانند آزمایشی را که ماهها یا سالها زمان میبرد تا روی حیوان انجام شود، در عرض چند دقیقه یا چند ساعت انجام دهند.
MICRODOSING روشی است که انقلاب بزرگی در داروسازی ایجاد کرده است. اساس آن بر این عقیده است که بهترین مدل برای انسان خود انسان است. در این روش مقادیر زیر ۱درصد دوز نرمال داروی جدید را مصرف کرده و اثراتش را در بدن انسان بررسی میکنند. ثابت شده که این روش بسیار دقیق است و جانشین تستهای گمراهکننده و غیر قابل اطمینان روی حیوان خواهد شد.
سخن آخر در باب آزمایش روی حیوانات
تست های حیوانی در شرایط مصنوعی انجام میپذیرند و به علت تفاوت های آناتومیک و فیزیولوژیِ و پاتولوژیِ انسان با حیوان، این تست ها کم ارزش یا بیارزش هستند.
مستقل از مزایا و معایب آزمایشات و عملیات جراحی بر روی حیوانات، ما باید جنبه اخلاقی آن را نیز مورد توجه قرار دهیم. حیوانات هر چقدر هم که از دید ما کم ارزش و ناتوان تلقی شوند نباید از آن ها سوءاستفاده کنیم و مهمترین سرمایهی زندگی یعنی جان و سلامتیشان را از آن ها بگیریم.
این حق اساسی و پایهای هر موجودی است که آزادانه زندگی کند و از زندگی لذت ببرد، بچهدار شود و به بچههایش عشق بورزد، آن ها همسایگان ما هستند؛ آن ها بردههای ما نیستند. باشد که هر که جان دارد از رنج رهایی یابد.
2 دیدگاه
کوروش
درود بر شما
Sara
سپاس بسیار جالب و تاثیر گذار بود