ظلم به حیوانات با شعار انسانیت!

توجه به زندگی حیوانات و برداشتن گام‌های واقعی و علمی در جهت رفع و کاهش روابط ستمگرانه انسان با آنها مستلزم تعالی اخلاقی و معنوی انسان است. بدیهیست که این تعالی به طور نسبی وابسته به رشد مادی جوامع بشریست.
تکامل مادی و اجتماعی انسان به معنای واقعی، زمینه‌ای لازم برای رشد و تعالی اخلاق انسانی و خصیصه‌های معنوی است و فرصت و فراغت اجتماعی و فردی و همچنین امکان مادی، لازمه‌ای برای توجه نمودن به وضع زندگی حیوانات و شرایط رفاهی آنهاست.
با بررسی در روابط انسان با حیوانات به سادگی مشاهده می‌شود، ظلم و ستمی که در رفتار انسانها با حیوانات وجود دارد بدون شک بزرگترین و دهشتناک ترین ستم در میان انواع مختلف ستم‌های کنونی و موجود در مجموعه قلمروی زندگی انسان است، و این بی‌تفاوتی به حقوق حیوانات، حیرت انگیزترین رفتار انسان است.

انسانها در سراسر جهان هر روزه هزاران حیوان، چون گاو، گوسفند، مرغ، ماهی و غیره را برای استفاده از گوشت و برخی محصولات دیگرشان می‌کشند و به طور مداوم میلیونها حیوان نظیر اینها را برای بهره‌برداری از محصولات آنها (شیر،تخم مرغ) به شیوه‌ای که برای حیوان بسیار رنج آور و آزار دهنده است نگهداری می‌کنند (که در نهایت آنها را نیز می‌کشند).
گوساله‌ها و بره‌های متولد شده را از مادرانشان جدا می‌کنند و به طرز بسیار آزار دهنده‌ای برای چند ماه پرورش داده و بعد می‌کشند.
جوجه خروس‌های یک روزه را در حالی که بسیار کوچک هستند فقط به خاطر اینکه برای پرورش مرغ‌های تخم‌گذار کاربرد ندارند به طرق مختلف غیر اخلاقی از میان می‌برند و …..

هنوز هم انسانها به طور وسیعی از حیواناتی چون اسب، الاغ، شتر و گاو در رشته‌های کشاورزی، ورزشی و نظامی استفاده می‌کنند که در این میان به آنها صدمه و آسیب‌های جبران ناپذیری وارد می‌شود.
انجام آزمایش‌های مختلف و مرگ آفرین بر روی انواعی از حیوانات، که به طور وسیعی در علوم مختلف پزشکی، علمی و تجاری صورت می‌گیرد، اغلب پرشکنجه ترین و دردناک ترین کاری است که انسان بر حیوانات اعمال می‌کند و سرانجام نیز به زجرکش کردن آنها می‌انجامد.
پرورش یا نگهداری یا شکار حیوانات برای استفاده از پوست آنها، شکار حیواناتی که آزاد زندگی می‌کنند به منظور سرگرمی و تفریح، استفاده از حیوانات در سیرک‌ها و نگهداری آنها در باغ‌های وحش که در همه آنها رنج و عذاب زیادی به حیوان داده می‌شود، شکل‌های دیگری از ظلم و ستمگری انسانها بر حیوانات است.

انسانها به اکثر حیوانات، مطابق با خواست و نفع خود زندگی می‌دهند، به نفع خود شیوه زندگی آنها را تعیین می‌کنند و در زمانی مطابق با خواست و نفع خود، زمانی که هنوز از عمر طبیعی حیوان زمان زیادی باقی مانده است، این زندگی را از آنها می‌گیرند.

انسانها میل و خواست خود را بر حیوانات تحمیل می‌کنند و بر آنها به طور مطلق حکم فرمایی می‌کنند. این حاکمیت از بنیاد مبین اعمال ستم و ستمگری وسیع و بی حد و مرز، بیانگر شقاوت و بی رحمی شدید و خود پرستی است و در کل با اخلاق انسانی و خصیصه‌های معنوی آن مغایرت دارد.

حیرت‌آور است که انسانها نسبت به این رفتارهای ستمگرانه و غیر انسانی بی تفاوت هستند. این ستمگری در خارج از چهارچوب مناسبات بین خود انسانها قرار دارد و تا کنون از یک سو خواست و نفع خود را بی چون و چرا و بدون رعایت ملاحظه موجودات دیگر مقدم بر هر چیز قرار داده و هنوز قرار می‌دهند و از سوی دیگر نسبت به حیوانات قوی‌تر و توانمندتر هستند به گونه‌ای که می‌توانند خواست‌های خود را بر آنها تحمیل کنند و اینها نشانگر چیزی جز فقدان رشد انسانیت و اخلاق انسانی و بیانگر چیزی جز حاکمیت توحش و قانون قلدری و حاکمیت زور در روابط بین انسانها و حیوانات نیست.
شرم‌آور است که انسانها با اشکال مختلف علیه ستم و ستمگری دم می‌زنند و مبارزه می‌کنند در حالی که در مورد این همه ظلم و ستمی که نسبت به حیوانات مرتکب می‌شوند به طور کامل بی‌تفاوت و بی‌اعتنا هستند.

از نظر علمی ثابت شده که حیوانات مهره‌دار که حیوانات مورد بحث ما در زمره آنها قرار می‌گیرند، از لحاظ احساس درد و رنج یا شادی همانند انسان هستند. یعنی دارای ساختمان احساسی و روحی مشابه انسان بوده و مستعد درد کشیدن و رنج بردن یا شادمان شدن هستند.
این خصوصیت اساسی، مشترک حیوانات و انسان است که در رفتار با آنها باید آنها را همانند انسان دانست. از اینجاست که معلوم می‌شود که روابط انسان با حیوانات تاکنون ظالمانه و ستمگرانه و مغایر با موازین معنوی انسانی و اخلاقی انسان بوده است.

حمایت از حیوانات یک مسئله بدیهی در هر جامعه پویا و اخلاق‌گرا است. حساسیت نسبت به حقوق حیوانات بیانگر میزان انسانیت است چنانچه اگر انسان تکامل یافته‌ترین مخلوق طبیعت محسوب می‌شود پس تمام موجودات زنده با یکدیگر خویشاوند هستند و از نقطه نظر تاریخ تکامل طبیعی، ما مرهون حیوانات هستیم.